Een toneelstuk van Pieter De Buysser

David Copperfield en Claudia Shiffer willen de naakte waarheid, open kaart, gedaan met de schijn: zij stappen de werkelijkheid in. Helpen, doen, bestaan!

Nooit meer kunstlicht. Nooit meer bestaanskandidaat tussen de gordijnen. Licht!

Twee melancholische en eigenlijk al vervallen kinderen van het spectaculaire kapitalisme zouden graag wat meer greep op de werkelijkheid krijgen. Maar dat wil zo niet vlotten. En als het wel vlot, vlot het veel te veel. Ze lijken fataal verstrikt in het spel van schijn en illusie. Intussen houden ze de mensen in stilte bezig.  Maar vandaag zouden ze graag uit het kluwen van hun verspeelde, zorgvuldig gesponnen identiteit kruipen en een gezicht worden.

Wat zou er voor nodig zijn om net van dat waar ze in verstrikt zitten -de vervreemding, de neoliberale illusie, de glans en het toneel- een ultiem intsrument te maken voor hun bevrijding?

“Glanzen”
Een avondje uit met vervallen, laatkapitalistische volksadel in de greep van melancholie en vervreemding.
Een parabel over het vermogen van de verbeelding.
Een ode aan het toneelspel. Een zonnige verschrikking. Drama over feit en fictie, identiteit en gezicht, stof van dromen en het harde zand onder uw kin.

Glanzen staat zoals ieder stuk geheel en al op zichzelf en maakt tegelijk deel uit van een groter geheel. Stranden-Eekhoornbrood-Glanzen vormen samen De Kritiek van het Vermogen.  In Stranden was het woord aan twee mastodonten van de geschiedenis, historische figuren die de loop van de geschiedenis bepaald hebben. In Eekhoornbrood was het aan twee verloren gelopen duifjes die nooit iets in de pap te brokken hebben gehad. Glanzen is het sluitstuk van De Kritiek van het Vermogen. Twee iconen van de heersende vervreemding willen een levend en werkelijk gezicht worden. Ze ontdekken het vermogen van de verbeelding.

"Even slim als prettig toneel dat er geen wil zijn. Magic." Wouter Hillaert, De Morgen

"Steriel gepraat en afgekauwde spelletjes." Marc Cloostermans, De Standaard

Artikel van Wouter Hillaert in Rekto Verso:  "Glanzen, of wat theater vaker zou moeten doen"

Recensie De Volkskrant 14/01/08 - Lachen en filosoferen over David Copperfield en Claudia Schiffer

Illusionist David Copperfield en supermodel Claudia Schiffer als personages in een filosofische toneelvoorstelling? Het kan.

De Vlaamse theatermaker Pieter De Buysser schreef het surrealistische Glanzen, waarin hij de twee supersterren laat opdraven om een en ander te zeggen over schijn en illusie - niet toevallig de handelswaar van een goochelaar en een model.

Voor deze voorstelling werkte De Buyssers eigen theatergroep Lampe samen met het experimentele gezelschap De KOE van Peter Van den Eede. Die laatste en actrice Sien Eggers spelen hier samen het gewezen Hollywoodkoppel. Dat 'spelen' is in Glanzen een belangrijk woord - de voorstelling is namelijk een poging om de zogenaamde 'magie' van het theater bloot te leggen.

Het begint al met de nepaankondiging van Van den Eede dat de voorstelling niet door kan gaan. Hij zegt de bedrieglijke schijnwereld van het toneel zat te zijn, met dat kunstlicht en voortdurende doen alsof. De illusionist-acteur gaat vervolgens op zoen naar het onmogelijke: het werkelijke leven buiten de spotlights.

Hierover ontstaat een diepgravende discussie tussen de twee acteurs, die af en toe spelen dat ze Copperfield en Schiffer zijn. De melancholie viert daarin hoogtij: hier zitten twee mensen die zich beseffen dat ze onmogelijk uit het systeem kunnen breken waar ze deel van uitmaken.

Ernstige en soms onnavolgbare filosofie wordt afgewisseld met droogkomische scènes waarin Van den Eede als Copperfield wat slechte goocheltrucs uithaalt. Hij doet dit op dezelfde geraffineerd ongeïnspireerde wijze als ooit Tommy Cooper dat ooit deed. Het zijn deze leuke momentjes die de poëtisch hoogdravende tekst een welkome weerstand bieden.

Vincent Kouters